Huiswerk

Mijn oudste zoon zit inmiddels op de middelbare school in de brugklas. Ik had me voorgesteld dat als mijn kinderen eenmaal naar de middelbare school zouden gaan, ik het wat rustiger zou krijgen en de controle op hun beeldschermgebruik wat meer zou kunnen loslaten. Het idee was dat we nu geoefend hadden samen en dat mijn zoon het nu zelf kan. Dat verwachtte ik natuurlijk niet echt, maar ik hoopte het eigenlijk wel.


Onderbuikgevoel

We hebben nog steeds een app op zijn mobieltje die bijhoudt hoe lang hij op zijn telefoon zit en die aangeeft wat hij online gedaan heeft. Waar ik een probleem mee heb, is vooral het staren naar zijn telefoonscherm. Als hij achter de computer filmpjes aan het kijken is, schreeuwt mijn onderbuikgevoel iets minder dat het slecht is. Maar ik zie zijn houding als hij op zijn telefoon zit, ik zie zijn humeur erna en ik maak me dan ook zorgen om zijn ogen en concentratie. Nu is school een uitkomst, omdat hij die tijd (dat kan ik zien) bijna niet online is. Als hij om 16:00 uur thuiskomt en geen sport heeft, dan gaat hij zo snel als hij kan naar de wc, doet de deur op slot. Voor mij is hij dan buiten bereik.

Uitstellen

Als je niet helpt met het gaan zitten voor het huiswerk, dan begint het uitstellen. Want mijn zoon is een uitsteller. Hij weet dan niet zo goed hoe hij moet beginnen. Je kent dat misschien wel: eindeloos op je telefoon zitten en dan ook nog de meest stomme dingen doen, want je denkt wel steeds dat je zo gaat beginnen. We hebben afgesproken dat er elke dag een uur huiswerk gemaakt moet worden voor het eten. Leerwerk kan na het eten even kort, maar maakwerk moet voor het eten gedaan zijn. Na een paar keer flink de stress gevoelt te hebben van het uitstellen, heeft hij zelf ook wel ingezien dat het wegleggen van zijn mobiel hem helpt. Hij heeft zelf gevraagd of we hem daarbij willen helpen. Ik vind het belangrijk dat hij zelf om hulp gevraagd heeft, want zonder zijn intrinsieke motivatie werkt het niet. Voor mij is het de kunst om te laveren tussen sturen en loslaten. Durven te laten gebeuren dat het misgaat, maar hem ook positieve ervaringen te laten opdoen  met een goede planning en het resultaat van het werk maken.

Signaal

Na het eten mag hij niet meer op zijn mobiel, dus op doordeweekse dagen zou je denken dat het online zijn mee valt. Toch is dat een illusie, want de tijdsduur dat hij online is liegt er niet om. Naast huiswerk maken en eten is er niet veel anders. En doe ik mijn best de kinderen te laten mee helpen met eten koken of samen spelletjes te doen. In de vakantie was hij een paar nachten uit logeren, wij zaten op Texel en hij had geen zin om mee te gaan. Het voelt alsof hij die vrijheid nu wel aan kan. Toch schrok ik heel erg toen ik zag dat hij 38 uur op zijn telefoon had gezeten in 4 dagen. Het geeft me nog maar eens het signaal dat ze het op deze leeftijd echt nog niet zelf kunnen. Weerstand bieden vraagt zelfregulering en een ander bewustzijn dat zich pas over een tijdje ontwikkelt. Voor een kind van 6 regel ik oppas, maar als ik mijn oudste kinderen thuis alleen laat regel ik dat niet. Ik weet wel dat er niet veel geks zal gebeuren… Toch betekent het als ik er niet ben meestal dat ze dan alleen maar online zijn en niet gezond eten. En nu heb ik het nog niet eens over wat ze doen en zien online.

Ik had het idee meer te gaan werken als mijn jongste iedere dag tot 15:00 naar school zou gaan, maar ik begin me te beseffen dat de komende tijd misschien wel de belangrijkste tijd is om er juist wel te zijn.

Meer blogs van Martine Hoogerwerf lezen?

 

Martine Hogerwerf is lerares wiskunde en moeder van drie zonen die op de vrijeschool zitten.

 

Vind hier al onze bloggers